[ Χρόνος. Η έξοδος. ]
Είδα τη φιγούρα σου στο ημίφως.
Ευθυτενής απομακρύνεσαι,
βηματίζοντας αργόσυρτα,
σκιά που αποτυπώνεται
στο λιθόστρωτο
στοιχειωμένο στενό της πόλης
κοντά στη Μητρόπολη.
Είδα τον μακρύ βελούδινο μανδύα σου
να αποκτά λάμψη χρυσή
στη γιορτινά φωταγωγημένη νύχτα,
που η σιωπή της προμηνύει
την αμηχανία αυτών που διαπιστώνουν
πως, φεύγοντας, γίνεσαι κουκίδα
στον έναστρο ουρανό.
Είδα στα μάτια τους
τη νοσταλγική αναπόληση
στιγμών μαγείας που δώρισες
και τη μυστηριακή ανακούφιση
από αναμνήσεις σκοτεινές,
που μοιάζει να ξεθωριάζουν
κατά την επιβλητική αποχώρησή σου.
Είδα τα ίχνη που αφήνεις.
Αιωρούμενα, πολύχρωμα φύλλα,
ακαθόριστα κινούμενα αποτυπώματα
της τροχιάς που διαγράφηκε
όσο παρέμεινες.
Η παρακαταθήκη φωτός επινίκια
σχηματίζει τη νέα, εύπλαστη μορφή.
© Χαρά Χ. Καλλιανίδου
***
Ολόθερμες ευχές για το νέο έτος.