"Η ομορφιά της ψυχής"
Ένα παραμύθι εικονογραφημένο από τα παιδιά
κείμενο: Χαρά Καλλιανίδου
Ό,τι το έκανε ξεχωριστό δεν ήταν η ομορφιά του.Βλέπετε, το σκουληκάκι δεν ήταν ολωσδιόλου όμορφο.
Κάθε άλλο.Ήταν σκυφτό και ζαρωμένο και σέρνονταν αργά, αργά στο χώμα.Κι όμως, όλους τους κέρδιζε με το δικό του μοναδικό τρόπο...
Η πασχαλίτσα πέρναγε ατελείωτες ώρες μαζί του παίζοντας και γελώντας!"Μα πόσο κέφι και χιούμορ έχεις, αγαπημένε μου φίλε!", συνήθιζε να του λέει.
Τα μυρμήγκια του χρωστούσαν ευγνωμοσύνη.
Κάθε Καλοκαίρι που αγωνιζόταν να μαζέψουν φαγητό στη φωλιά τους για το δύσκολο Χειμώνα...το σκουληκάκι υπομονετικά τα βοήθαγε.
Ακόμη και οι εργατικές μέλισσες
είχαν να λένε για το πόσο έξυπνο, ευχάριστο και ακούραστο ήταν.
Μια μέρα το σκουληκάκι συνάντησε στο δρόμο του το πιο όμορφο έντομο που υπήρχε.Μια πεταλούδα με πλουμιστά φτερά.
Δεν την είχε ξαναδεί στο βασίλειο."Καλημέρα πεταλούδα.Με κρατάς συντροφιά στη βόλτα μου;", ρώτησε.
"Αδύνατον", απάντησε αυτή κοφτά."Εσύ σέρνεσαι αργά στη γη, μα εγώ πετώ ψηλά, κεφάτα και γοργά!Άσε που είσαι τόσο, μα τόσο ασχημούλι!"
Το σκουληκάκι ντράπηκε.Έσκυψε το κεφάλι κι ακόμη πιο αργά και βαριά συνέχισε να σέρνεται προς τη φωλιά του.Ήθελε να κρυφτεί και να μην ξαναβγεί ποτέ.
Τα υπόλοιπα έντομα που άκουσαν την κουβέντα μαζεύτηκαν γύρω από το σκουληκάκι.Μάταια προσπαθούσαν να του φτιάξουν το κέφι...Μία λύση υπήρχε:να κουβαλήσουν το μαγικό καθρέφτη της ψυχής.
Η φαντασμένη πεταλούδα, μόλις είδε το λαμπερό καθρέφτη βιάστηκε να πετάξει για να δει το είδωλό της.
Μα...τι κακό!Ο καθρέφτης έδειχνε ένα καφετί, γερασμένο πλάσμα με σκληρό πρόσωπο.Βλέπετε, αυτός δεν ήταν ένας συνηθισμένος καθρέφτης.Ήταν ο καθρέφτης της ψυχής.
Τα έντομα κουβάλησαν στα φτερά τους τον καθρέφτη και τον έστησαν μπροστά στο σκουληκάκι.
Μέσα από τον καθρέφτη ξεπρόβαλε η εικόνα μίας πολύχρωμης, χαμογελαστής πεταλούδας με λαμπερά φτερά και γλυκό πρόσωπο.
Ο καθρέφτης αντανακλούσε την πραγματική ομορφιά:την ομορφιά της ψυχής!
Και η ψυχή από το σκουληκάκι ήταν πράγματι όμορφη!"
"Η ομορφιά της ψυχής"
Ένα παραμύθι εικονογραφημένο από τους μαθητές μου με αφορμή μια μικρή παιδική ιστορία που κάποτε έγραψα...αλλά δεν είχε εικόνες.